Ik ga de wachtkamer binnen. Portemonnee en vaccinatieboekje in mijn binnenzak, kat met reismand in de rechterhand. Ik kijk de wachtkamer rond en zoek naar een plekje om te gaan zitten. Daar zie ik een vrije plaats voor mij en mijn kat. Naast een oudere man, die vriendelijk naar me knikt, ga ik zitten en zet de reismand naast me neer.
"Is ze erg ziek?
De wachtkamer is aardig vol met kattenmensen. Ik tel zes reismanden en slechts één hond. Jawel, we zijn in de meerderheid! Mijn kat is een echte binnenkat en de jaarlijkse reis naar de dierenarts wordt me dan ook niet in dank afgenomen. Vanaf het moment dat ze in de reismand belandt tot aan het moment dat ik haar daar thuis weer uitlaat, zet ze het op een combinatie van miauwen en schreeuwen. Dus ook in de wachtkamer klinkt een ongekend geklaag en gejammer vanuit mijn reismand.
De oude man kijkt me meelevend aan en vraagt voorzichtig: "Is ze erg ziek?". "Oh, nee hoor" antwoord ik hem, "ze komt alleen maar een spuitje halen, zo gebeurd". "Een spuitje?" "Maar ze is niet ziek zeg je net?" "Nee, dat klopt, maar het spuitje dient alleen ter voorkoming van allerlei ziekten", leg ik hem uit. Hij kijkt me nogmaals onbegrijpend aan en kijkt triestig naar zijn reismand. Vanuit de mand kijkt een donker afgetekende kat me met grote, lege ogen aan. Vragend kijk ik van de kat naar de oude man.
Dan gaat de deur weer open. De oude man komt alleen terug de wachtkamer in, zonder reismand. Zijn gezicht is naar de grond gewend en zijn armen bungelen langs zijn lichaam. Hij komt naar me toe gelopen en gaat langzaam naast me zitten. Dan volgt een moment van ongekende stilte. Zelfs mijn kat geeft geen kik meer.
"Nou krijgt ze ook een spuitje", begint de oude man heel aarzelend. Niemand reageert. Ik kijk hem recht in zijn ogen. Wat ik daarin zie heeft verder helemaal geen woorden nodig. "Ze is oud en erg ziek". "Volgens de dierenarts is het beter zo". Niet wetend hoe ik daar op regaeren moet, vertelt de oude man verder. "De dierenarts had zelfs de kaart van zeven jaar geleden nog, knap hè?". "Inderdaad" antwoord ik hem, de brok in mijn keel wegschrapend en mijn tranen in bedwang houdend. "Dat zal je niet overal zo meemaken, dat ze die kaart zo lang bewaren zeg!". Hij gaat er verder niet op in. Weer volgt een moment van stilte. Hij draait wat onrustig heen en weer op de bank. "Ze geven haar nu een narcose", gaat hij verder, "en dan, als ze weg is, roepen ze me weer en krijgt ze haar spuitje". "Ze zal er toch niets van merken hè?", voegt hij er, me vragend aankijkend, aan toe. Eindelijk krijg ik de kans de man enige vorm van troost te bieden en vertel hem dat ze op deze manier echt helemaal niets merkt. "Het is net alsof ze in een hele lange, lange slaap valt", stel ik hem gerust. De oude man knikt en is weer stil. "Zal haar wel missen hoor, na zestien jaar niemand meer die me even gedag komt zeggen als ik wakker word..."
De deur van de behandelkamer gaat weer open. De dierenarts roept de oude man binnen. Hij knikt nog een keer met een dankvolle blik in zijn ogen naar me en staat op. Mijn kat begint opnieuw te jammeren en te klagen. De deur sluit zich weer. Hun moment van afscheid is gekomen. Het is haar tijd om te gaan...